Η ΦΥΣΗ, Η ΑΝΟΙΞΗ, ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ...ΜΙΑ ΠΑΠΑΔΙΤΣΑ

Τοσοδούλα... Μικρή, κόκκινη, με μαύρα στίγματα, σκαθαράκι γλυκό, όμορφο σαν την άνοιξη, σαν το Πάσχα... Εκεί δίπλα, καθώς έψηνες αρνί, σε μια επαρχιακή πόλη, εκεί που γνωρίζουν από άνοιξη, Πάσχα...παπαδίτσες... Καθώς τρόμαζε με τις φωνές, άνοιγε τα αδύναμα φτερά της και πετούσε από μαργαρίτα, σε μαργαρίτα, λες και ήθελε να σου δείξει, ότι... έχει δυνατότητες... Κι εσύ την κοιτούσες, ανάμεσα σε ευχές και τσουγκρίσματα... Ανάμεσα σε Χριστός Ανέστη και Αληθώς ο Κύριος...

Αναρωτιόσουν αν θα μεγάλωνε μαζί σου... Μπα... Ξαφνικά λες και κατάλαβε τις σκέψεις σου, ήλθε και κάθισε πάνω στον ώμο, στο άσπρο του πουκάμισο που είχε φέρει από τον Περαία ο παππούς... Πήγε ο πατέρας, να τη διώξει..

-Άστην.. του είπες απότομα...Και την άφησε...

Κάθε άσπρο πουκάμισο στα στερνά μου, νομίζω ότι κουβαλάει στον ώμο μου, μια παπαδίτσα. Της λέω -συνήθεια ετών- κάθε χρόνο, επί χρόνια "Χρόνια Πολλά"... 

Για μένα είναι πάντα εκεί, μαζί με τις αναμνήσεις ...κόκκινες με μαύρες βούλες....