ΠΩΣ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΖΩH ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΙΣ

Είναι δυο οικογένειες, μου περιέγραφε ένας φίλος το μαρτύριο του... Η μια αλλοδαπού η άλλη 'Ελληνα. Ο διαχωρισμός, για να μην παρεξηγηθούμε και κατηγορηθούμε ως ρατσιστές.. Η μια οικογένεια του αλλοδαπού, βγάζει το παιδάκι της, καλά να είναι, στο μπαλκόνι και το παιδάκι τσιρίζει από το πρωί έως το βράδυ, λες και το κτυπάνε.
Σε άλλες εποχές θα το είχαν ψοφήσει στο ξύλο. Τυχερό το παιδάκι που δεν ζει σε αυτές τις εποχές.
Στην άλλη περίπτωση, του Έλληνα οικογενειάρχη.... δυο παιδάκια από το πρωί έως το βράδυ, βγαίνουν στον μικροσκοπικό κήπο του(;)_και συναγωνίζονται το ένα το άλλο πότε θα σπάσει τα νεύρα της γειτονιάς.
Είναι σαφώς θέμα παιδείας.
Γιατί απλούστατα ούτε σε ένα μπαλκόνι, δυο επί δυο, δεν μεγαλώνει ένα παιδί- ούτε σκυλί με την νέα νομοθεσία περί ζώων- ούτε σε ένα κήπο, τρία επί τρία, επειδή στην πρώτη περίπτωση ο οικογενειάρχης, αλλοδαπός, πιστεύει ότι η βεράντα είναι προέκταση του σπιτιού και μπορεί σ' αυτήν να ρεύεται, να κλάνει, να αφήνει το παιδί να κατουράει ή ό,τι άλλο, ούτε στην άλλη περίπτωση, ένας κήπος τρία επί τρία, είναι το κατάλληλο σημείο για να παίζουν τα παιδιά από το πρωί έως το βράδυ.
Και στις δυο περιπτώσεις, είναι σίγουρο ότι οι οικογενειάρχες, έχουν την ίδια παιδεία.
Δεν κατανοούν ότι δεν είναι μόνον οι ώρες κοινής ησυχίας, που δεν μπορείς να ενοχλείς τον άλλον-δουλεύει, ξεκουράζεται, κάθεται ήσυχα με τους φίλους του στο μπαλκόνι, διαβάζει, εργάζεται-αλλά ΟΛΕΣ οι ώρες. Όταν τα ντεσιμπέλ, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, ξεπερνούν τα όρια, τότε ενοχλείς ότι ώρα και να' ναι.
Οι οικογενειάρχες, σαφώς και νομίζουν ότι η δική τους ευτυχία, με τις τσιρίδες των παιδιών τους αφορούν όλους. Δεν τους αφορούν.

Το πάρκο και μάλιστα δυο πάρκα, από τα σπίτια, απέχουν τρία με πέντε λεπτά.
Τα πάρκα είναι για να κάνουν τα παιδάκια φασαρία, να εκτονώνονται, να παίζουν.
Δεν γίνεται τα πάρκα, να αντικαθίστανται ούτε με μπαλκόνια, ούτε με "κήπους" τρία επί τρία.
Η δικαιολογία "είναι παιδιά" δεν ευσταθεί.
Και εμείς παιδιά είχαμε, παιδιά ήμασταν, αλλά προσέχαμε την ησυχία του άλλου.
Ει ναι εντελώς διαφορετικό να κάνεις μια σύναξη στο σπίτι σου, μια στο τόσο και διαφορετικό να ενοχλείς τους γείτονες εξαιτίας της έλλειψης παιδείας σου.
Η φυσική ερώτηση, "μα τι να κάνω, παιδιά είναι" δεν αφορά κανέναν.
Κλείστα σε σχολείο, πήγαινέ τα στο πάρκο, βάλτα μέσα στο σπίτι με αιρ κοντίσιον.
Δεν υπάρχει δικαιολογία ούτε νομικά, ούτε κοινωνικά, για την διασάλευση της κοινής ησυχίας, όλο το εικοσιτετράωρο.
Το κόστος του μεγαλώματος παιδιών, πρέπει να το εισπράττει αυτός που τα κάνει, όχι ο γείτονας. Μάλλον δίκιο είχε ο φίλος, που να το βρει όμως.. από κάφρους;