Από αύριο. Για να το συνηθίσεις.Να συνηθίσεις την ανημποριά, την έλλειψη φαρμάκων, το παιδί που κλαίει στην αγκαλιά σου σε έναν διάδρομο νοσοκομείου, με ουρές ατελείωτες, τον γέροντα που με τον ορό περιμένει πότε θα τον εξετάσουν. Ξέχασε τα όλα αυτά. Δεν υπάρχουν. Από δω και πέρα τέρμα οι γιατροί. Λεφτά δεν υπαρχουν, περίθαλψη ....
δεν υπάρχει, η ελπίδα χάθηκε. Στους γεμάτους πόνο διαδρόμους των νοσοκομείων, που η ασφάλισή σου ποτέ δεν πρόκειται να σου δώσει δυνατότητα να επισκεφθείς... Κι αυτή... η ελπίδα περιμένει την σειρά της... Για πόσο ακόμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου